De Bianco Furia S, een Italo-Braziliaans sprookje.

Ottorino (Toni) Bianco werd op 8 januari 1931 geboren in Noord-Italië en emigreerde in 1952 naar Brazilië, waar hij een rijke carrière kende als ontwerper en bouwer van sport-en racewagens.

Zijn story:

Na een korte periode in het binnenland verhuisde hij in 1954 naar hoofdstad São Paulo en begon te werken in de werkplaats van een andere geemigreerde Italiaan ‘Oliviero Monarca’, waar hij hielp met het bouwen van op maat gemaakte autocarrosserieën (iets zoals Zagato, Ghia of Bertone in hun thuisland), genaamd 'Carrozzeria Monarca'.

Zijn uitzonderlijke mechanische vaardigheden werden al snel opgemerkt en in 1957 werd hij uitgenodigd om over te stappen naar de werkplaats van (u raadt het) terug Italianen ‘Nicola & Victor Losacco’, die voertuigen voorbereidden op wedstrijden. Daar ontwerpt hij buizenchassis’ en assembleert hij, met behulp van geïmporteerde motoren, auto's voor de Nationale Competities.
Daar ontwierp hij in 1959 de eerste Braziliaanse Formule Junior, geheel met eigen chassis, Porsche 356 1.5L-motor en VW-voorvering. Deze racewagens werden onder andere bestuurd door een jonge Emerson Fittipaldi, welke toevallig ook van Italiaanse afkomst was en later een wereldberoemde Formule 1 piloot werd.

Formula Junior uit 1959.

In 1962 creëerde hij samen met een andere Italiaanse Racepiloot ‘Chico Landi’ de ‘Industria de Automoveis Brasil’ en begon hij met de productie van de Formula Junior, deze keer met Braziliaanse motoren.

In 1965 trad hij vervolgens toe tot de 'Equipe Willys' de race-afdeling van Willys-Overland (een Amerikaans autobedrijf welke in Sao Paulo gevestigd was), waar hij zeer intensief aan raceauto’s werkte. Tot zijn vele belangrijke creaties voor het bedrijf behoren de verbetering van het koelsysteem van geïmporteerde Renault A110 Alpines (het verplaatsen van de radiatoren naar de voorkant), de Willys Gavea Monoposto: de eerste Braziliaanse Formule 3 en de constructie van de zegevierende Willys Bino Mk I en Mk II.

Zijn verhaal begint pas echt eind 1969 toen de Willys-Overland race-afdeling gesloten werd. Toni ging een partnerschap aan met FNM (een grote Braziliaanse Autofabrikant) in São Paulo en richtte de ‘Furia Auto Esporte Ltda’ op, waar hij de Furia-sportprototypes (het design van deze racewagens waren gebaseerd op een 'De Tomaso/Ghia'-ontwerp uit halverwege de jaren 60) assembleerde en later op verzoek van diezelfde FNM de ‘Furia GT’ ontwierp (meer hierover later). ‘Furia’ is trouwens Italiaans voor ‘razernij’.

FNM Furia uit 1969.

Deze samenwerking zou duren tot in 1974 wanneer Toni zijn eigen bedrijf ‘Toni Bianco Competicoes’ oprichtte. Hij was reeds vele jaren fabrikant van raceauto’s maar droomde ervan om een straatversie van de Furia-racewagens te lanceren, een beetje hetzelfde verhaal van Enzo Ferrari welke ook eerst in de racerij bedrijvig was en daarna met de sportwagenfabricatie begon. Het Bianco-verhaal was natuurlijk veel kleinschaliger en Brazilie was jammer genoeg ook geen Italie… De eerste wagens werden reeds getest begin 1975 en in 1976 presenteerde hij de ‘Bianco Furia S’ op de Braziliaanse Nationale Motorshow. Deze auto was een tweezitscoupé met extreme aerodynamische lijnen (afstammende van de 1969 Furia-racewagens) en was slechts 116cm hoog. Hij kent groot succes op het autosalon waar onmiddellijk 180 exemplaren verkocht worden. De body was een unieke mix van glasvezel met kunststof, gemonteerd op een ‘Volkswagen Brasilia’ onderstel. Hij had dan ook een opgesoepte 1600cc VW-motor met dubbele carburatie (ontwikkeld voor de Puma Tubarao, dit met hulp van Gerhard Oettinger 'Okrasa' uit Duitsland). In totaal werden er ongeveer 320 stuks gebouwd maar het bedrijf ging jammer genoeg failliet in 1979…

Bianco Furia S uit 1976.


Bianco Furia S met raceuitlaat.

De Furia en Furia GT:

De Furia, ontworpen door Bianco (met invloed van wat er bij Carrozzeria Ghia in zijn geboorteland gemaakt werd natuurlijk), had een buisconstructie van slechts 42 kg, een FNM 2150cc-motor van 138 pk en een onafhankelijke ophanging naar eigen ontwerp (met driehoekige armen) schroefveren en verstelbare schokdempers. De competitie versnellingsbak, schijfremmen op de vier wielen en stuurinrichting werden geïmporteerd uit Italie. De carrosserie was gemaakt van een glasvezelmix, met vleugeldeuren en opklapbare motorkappen voor en achter, dit alles uit één stuk gegoten (de zogenaamde unibody). De Furia’s namen deel aan de 1000 kilometer van Brazilie in 1970 en eindigde de race op de 5e plaats; hij werd ook 5e in de ‘Mil Milhas’, de 1000km Interlagos races van 1971.

In twee jaar tijd werden in totaal zes exemplaren van de Furia geassembleerd waarbij gebruik werd gemaakt van motoren van verschillende oorsprong uit binnen- en buitenland. Hiervoor ontwierp Toni Bianco, specifiek voor elke motor, een mobiele structuur die vervanging vergemakkelijkte. Er werden ook enkele esthetische veranderingen doorgevoerd, vooral aan de kuip, de koplampen en de motorkap. Zo ontvingen de prototypes onder andere motoren van Alfa-Romeo, Ferrari, BMW, Dodge V8 en zelfs een Lamborghini V12. Toni Bianco won in 1970 de Victor Award van het tijdschrift ‘4 Rodas’ als ‘Constructeur van het Jaar’.

Een Furia met Alfa-Romeo motor.

In 1971 ontwierp en bouwde Toni op verzoek van FNM de Furia GT, een luxieuze en grote 4-zits coupe welke sterk leek op de Italiaanse vlaggeschepen van Maserati, Lancia en Ferrari. Er werd veel aandacht besteed aan de interieurafwerking en het comfort: volledige instrumentatie, middenconsole bevestigd aan het dashboard, individuele kuipstoelen vooraan verstelbaar en met hoofdsteun, lederen bekleding, groene ramen en bouclétapijten. De carrosserie, in het prototype met de hand gemodelleerd uit staalplaten, zou in de serieversie worden gemaakt van glasvezelversterkte kunststof. Hoewel hij in 1972 op de VIII Motor Show werd gepresenteerd, met productieplannen voor 12 exemplaren per maand, werden er geen verdere exemplaren geproduceerd. In 1974 werden de Furia GT-plannen van FNM voorgoed opgeborgen, maar Toni Bianco zou doorgaan met het voorbereiden van wedstrijd-en sportauto's en zou spoedig de eerste auto lanceren die zijn eigen naam zou dragen: de Bianco Furia S. De rest is geschiedenis…

Bianco Furia S2, een 1977 versie met volgende veranderingen: geen koelribben in de voorklep, zonder koelopeningen in de motorkap achteraan en met stootrubbers op de voor-en achterbumper.